Uit de brieven van D.J.Crag (18)
Auteur: ds. W. Pieters
Geliefde broer,
Eigenlijk maak jij dezelfde teleurstellende ervaring mee ten aanzien van jouw zwakke punt in de zelftucht, als ik. Zo waar als ik het niet wilde, zo waar en nog meer waar wil jij het nu ook niet. Maar zo machteloos als ik mij toen voelde in die strijd, zo machteloos en nog machtelozer voel jij je nu ook. En zo ellendig ik na die tijd door eigen schuld was, zo ellendig en nog ellendiger ben jij nu ook. Daarom kan ik je zo goed verstaan. Je hebt een tijdje gemeend dat je zodanig was veranderd / vernieuwd dat je geen last meer had van je drift, je oude natuur; die vroeger zo vaak de kop opstak. Maar nu weet je - en wat voel ik de pijn van je teleurstelling mee! - dat je alleen van zonden wordt terug gehouden, zolang Hij je dat geeft! En nu heb je beleefd, als er omstandigheden zijn die het schuim weer tevoorschijn brengen, dat dan de schrik je om het hart slaat: hoe kàn dat toch, Heere?
Maar anderzijds heb ik dus ook mogen lezen - en wat een vreugde om het te mogen lezen! - dat de Heere zoveel zegen heeft willen geven dat je zo lang en zo vaak voor zonden bent bewaard, waardoor je anders schade en oneer had berokkend aan Gods Naam en zaak. En nu je helaas een bittere teleurstelling hebt moeten ervaren, mag ik toch ook zeggen: des te meer verwondert het jou en verblijdt het mij dat je nu weer zo rustig mag zijn ... O, wat gun ik je dat graag. En je tekent me voor dat dit rustige niet te verklaren is uit de omstandigheden, aangezien die helaas niet bepaald zijn verbeterd. Welnu, dan moet het wel uit onverschilligheid jegens alles komen, - als het niet een gave van jouw trouwe Verbonds-God is. Maar het is in jouw hart geen onverschilligheid. Al twijfel je aan nog zoveel ..., daaraan twijfel je toch niet! En ook al zou jij er wel aan twijfelen, dan twijfel ik er nog niet aan. Ik zeg je: je hebt van de Heere uit genade een rust gekregen, dat je heel de last van alle je bezwaarnissen een momentje mag kwijtraken aan de Heere. Hoe dan? Je schrijft het vanuit Psalm 22. O, mag het je gedurig op het hart geschreven staan. Want wij weten toch dat God Zijn Woord getrouw vervult! Alleen, terecht schrijf je, dat het door barensweeën heen gaat.
Je schrijft dat het nu net is, alsof je last weer weg is. En dat is ook zo, omdat de Heere Zelf die van je af heeft genomen. En zo mag je ook de last van het onbekeerd zijn van je gezin aan de Heere kwijtraken. Jij bekeert hen niet, al doe je terecht alles wat je kunt. God alleen. En aan Hem mag je ze nu aanbevelen.
Uit een brief van ds. D.J. Crag
Hij heeft gezegd in Psalm 145 vers 19: "Hij doet het welbehagen dergenen die Hem vrezen, en Hij hoort hun geroep en verlost hen." Wat denkt u, zou dat ook voor u gelden? Kunt u ontkennen dat het uw innigste wens is om de HEERE oprecht te vrezen? Kunt u ontkennen dat de HEERE uw gebeden heeft verhoord, die u hebt gebeden naar Zijn wil? Zo mag u uw gezin aan Hem opdragen. O, recht hebt u niet, Gods vrijmacht moet u en mag u en wil u aanbidden; nochtans mag u niet stoppen met bidden en mag u ook niet `vrijblijvend' bidden. Ja, dierbare worstelares aan de Troon der Genade voor al de leden van uw gezin; ook voor de meest verharde (wie is dat?) en voor de minst gewillige (wie is dat?) en voor de meest hoogmoedige (wie is dat?) en voor de minst heilbegerige (wie is dat?) ... Leg ze maar aan Hem voor. O, dat de Heere in hun aller hart en in dat van u werke ...
Mijn bede is met Filippenzen 1 vers 9: "En dit bid ik God, dat uw liefde nog meer en meer overvloedig wordt in erkentenis en alle gevoelen"; een liefde die tot God is en die ook tot de naaste is. Een liefde die niet afneemt, maar toeneemt. Een liefde die niets van het schepsel heeft, ook niet als ze op het schepsel is gericht. Want het voorwerp van de zuivere naastenliefde en in het bijzonder wel van de hartelijke broederliefde is uiteindelijk het beeld Gods! O, die teerheid wanneer er een hartelijke lust en begeerte mag zijn om in al Gods geboden te leven!
Dat Hij tederheid en liefde, geduld en verdraagzaamheid zal geven om steeds opnieuw te buigen, te dulden en in liefde alles te dragen. Nog veel meer droeg Hij, Die uw ziel zo innig liefheeft. Mag ik u ten slotte toewensen dat u mag ervaren dat de Heere Jezus Christus Zich aan uw ziel ontdekke en dat u op Zijn doorploegde rug mag zien, op Zijn bebloede slapen mag staren, in Zijn wonden allerlei vertroosting mag vinden! En dat u door geloof mag weten van Gods barmhartigheden, ook wanneer er niets van te zien is. O, dat u vandaag de ganse dag en al de dagen van uw leven (zolang als God u geeft) en voor eeuwig mag zingen van Zijn goedertierenheid! Hij is het zo waard en u bent dan gelukkig!
Ik heb de Heilige Geest nodig om te treuren, arm van geest te zijn en zachtmoedig. Hongert en dorst u ook naar Zijn gerechtigheid?
Uit een brief van ds. D.J. Crag
Gemeenschap en vriendschap worden niet onderhouden door giften, maar door gesprekken (schriftelijk of mondeling). Dit doet mij een moment onder het schrijven verwonderd staan, dat gesprekken, ons spreekvermogen, onze taal, zo'n prachtig en heerlijk en ook zo'n geschikt middel is om gemeenschap en liefde te onderhouden. Door met elkaar te spreken of te schrijven - al zien we elkaar niet - wordt de vriendschap gevoeld, verlevendigd.
U hebt het onlangs nog geschreven dat de band tussen onze zielen gevoeld wordt en in stand gehouden wordt of gevoed wordt door onze briefwisseling. Ik denk dat meteen hier ook een wezenlijk verschil openbaar komt tussen huwelijksliefde en geestelijke liefde. Huwelijksliefde kan niet onderhouden worden door gesprekken alleen (uitgezonderd in bijzondere tijden en noodsituaties), maar er moet ook nabijheid zijn op een andere, namelijk op een lichamelijke manier. De teerheid van huwelijksliefde uit zich ook (hoewel ook bij deze liefde niet in de éérste plaats) lichamelijk; maar de gemeenschap der heiligen uit zich net niet lichamelijk en verlangt er niet zozeer naar om elkaar te zien - hoewel mij onder het schrijven een woord uit Handelingen 28 te binnen schiet: "... welke [namelijk broeders in Italië] Paulus ziende, dankte hij God en greep moed" -, maar zij kunnen zonder elkaar te zien toch hun band onderhouden en wel door brieven.
Versta mij niet verkeerd, ik bedoel niet te zeggen dat Gods kinderen niet graag bij elkaar komen, maar ik bedoel te zeggen dat de kern en het wezen van hun verhouding - ook als ze bij elkaar komen - daarin zeer zeker niet gelegen is. Zij hebben ten diepste genoeg aan (geschreven of gesproken) woorden, die uit hun hart voortkomen en uitingen en voertuigen van hun liefde zijn. Zij hebben in genendele lichamelijke bevestiging van hun liefde nodig. Wat is het vermogen om te kunnen spreken en om ons hart en gevoel in woorden te kunnen uiten (al is dat altijd weer gebrekkig) - dat God aan ons mensen gaf in onderscheid tot de dieren -, toch een wonderschoon geschenk. Wij zijn geen lichamelijke wezens, maar wij zijn geestelijke wezens. Wij hebben wel een lichaam, en dat lichaam is ook wezenlijk voor ons bestaan, maar wij zijn door God geschapen in de eerste en meest wezenlijke plaats als een ziel. Daarom gaat het in de communicatie in de eerste plaats om een geestelijk contact en in de geestelijke gemeenschap van de ware gelovigen is het uitsluitend een geestelijk contact. Mocht het in ons hart tot een voortgaande verwondering zijn.
